صدا

این صدای پای تنهایی از کوچه پس کوچه های

شهر است که به گوش میرسد

و حکایت از طلوع غم میکند

من در زاویه پنهان خویش

نشسته ام و دستهایم

به جست و جوی

آسمان رفته اند

آسمان در غم من مینالد

زمین از شیون های من به لرزه در می آید

و پرندگان در غم من از نغمه سرایی باز می ایستند

پس از رفتنت آرزوهایم را دفن خواهم کرد دفتر خاطراتم

را به آب خواهم انداخت و قاب

عکس اتاقم را به پستوی زمان خواهم سپرد

نبودنت را باور خواهم کرد و اجازه ورود

هیچ نگاهی را به رویاهایم نخواهم داد

اما کاش قبل از رفتنت به گنجشک های شهر

بسپاری برق انتظار را در چشمانشان نگاه دارند

شاید رفتنت را برگشتی دوباره باشد...