تونیستی وخورشید

غمگین تر ازهمیشه

غروب خواهد کرد.

ومن دلتنگتر از فردا به تو فکر می کنم...

چقدر دوست داشتنی بودی .....!!!!

وقتی چهره زیبا وچشمان مهربان ونجیبت...در نگاهم خیره می شد...

اکنون بازوان خاک پیکرت را در اغوش گرفته است و

کلمه های سیاه پوش شعرم تورا می سرایند...

ادمیزاد است دیگر...

گاهی ...

خاطراتش....

ارزویش میشود...

معلم می گفت :جاهای خالی را با کلمات مناسب پر کنید.

اما نمی دانست بعضی جاهای خالی هیچ گاه پر نمی شوند...

این روزها دلتنگم و ثانیه به ثانیه فراموش شدنم را میشنوم.
این روزها سردم مثل،دی،بهمن،اسفند

ومثل زمستان یخ زده که بغض در گلویم تلنبارشده و اشک درون چشمانم در کمین نشسته و به گمانم پرباران ترین زمستان را رقم خواهم زد.

این روزها نه به آمدنی دلخوشم و نه از رفتنی غمگینم و روزهایم به تلخی میگذرد.
دلتنگی هایم را با کدام قایق روانه ساحل دلت کنم که بفهمی دلتنگ توام...!

خدایا زندگیت مانند حرف پسر بچه ایست که گریه کنان به مادرش میگفت:هم میزنی هم میگویی گریه نکن؟

به خدا بگو:
زمستانش سرد نیست
جمع کند تکرار فصلهایش را !
من در تابستانش هم از بی وفایی دندان به دندان سائیده ام…

می‌گویند تنهایی پوست آدم را کلفت می‌کند
می‌گویند عشق دل آدم را نازک می‌کند .
می‌گویند درد آدم را پیر می‌کند ...
آدم‌ها خیلی چیزها می‌گویند ،‌
و من،‌ امروز
کرگدن دل‌نازکی هستم که پیر شده است .

امشب خیلی دلم گرفته .چقدر مامان نقشه ها برای فردا داشتیم .خونه کوچه نساجی یادته؟

وقتی بهت نشون دادم خندیدی وگفتی که همین خوبه.

قرارمون بود دست به دست هم بدیم .من حامی تو باشم و تو کمک من.

یاد اون نوحه ترکی می افتم کمکیم یخیلدی الله.

بیا مامان من هنوز هم کمک می خواهم .بیا مامان بزار باز ارزوهامون رو با هم برنامه ریزی و هدف گذاری کنیم.

حالا اولویت با چیه؟ میدونم میگی خواهرت. ولی بخدا عزیز خسته ام. همش بخودم میگم برای من کی تموم میشه؟کی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

خدا چه صبری در من دیده که تموم عمرم رو با سختی و رنج والان این درد دلتنگی ....رقم زده.

داود قشنگم .داود مهربونم .قلبم.نفسم .کاش میشد ارزوی برگشتنت رو بکنم.کاش این سفرتلخ تو بازگشتی داشت...کاش خدا معجزه اش رو با شفای تو نشونم میداد.

ارباب صدای قدمت می اید

هنگامه اوج ماتمت می اید

ما در تب وتاب عشق تو می سوزیم

حالا که محرمت می اید

السلام علیک یا اباعبدالله

به عزیزی قول دادم از دلتنگیهام چیزی نگم چیزی ننویسم اما...

چه کنم با لحظه لحظه وساعت ساعته ماه رمضون .سجاده ای که زیر سقف اسمون پهن میشد وناله هایی جانکاه ...

سال گذشته روز تولد داود اورده بودنش تو بخش تا ملاقات کننده ها ودوستاش بتوونن باهاش دیدار داشته باشن .تازه اون وقت بود که میشد فهمید چه برسر ما امده .چقدر لاغرشده بود دیگه از سینه های عریض ومردانه اش نشانی نمانده بود وصورت مهربان وتکیده اش چقدر معصومتر ومظلومتر شده بود .

اتاق پرشده بود ازگلهایی که براش اورده بودن وارزوی بهوش امدنش که در دل همه ی ما ماند...

امسال گلهارا هدیه مزارش می کنم

وبجای تولدت مبارک باز می گویم تسلیت قلب صبورم...تسلیت!

همیشه نمی شود به بی خیالی زد وگفت:

تنها امده ام تنها میروم.

یه وقتایی شاید حتی برای ساعتی یا دقیقه ای کم می اوری

دل وامانده ات یک نفر را می خواهدکه عاشقانه دوستش داری......

من که از هجرت دوست می ترسم

کاش می دانستم

روزی که بهم نزدیکیم چه بهایی دارد

کاش می دانستم

که چرا مرغ مهاجر وقت پرواز......به خود می لرزد....!

نگران تنهایی من نباشید

من تنها نیستم

هق هق گریه هایم

بی کسی هایم

لرزش دستهایم

همه هستند.....

داودجان چقدر امید داشتم که خدا تورو دوباره به من میده .اصلا به خداییش نمیومد که بنده ی گنهکاری چون منو با این همه امید و اطمینانی که بهش داشتم دست خالی رها کنه و تو رو برای خودش بخواد.به همه امید میدادم نمی خواستم بپذیرم حتی ذره ای که خدا تورو از من بگیره. دلتنگم ....ازرده ام.... سال پیش مثل امروز که تولد حضرت علی اکبر بود رفتیم با بابا مهدیه تهران .چقدر خدا رو به جوانی علی اکبرامام حسین قسم دادم. به دل پرخون امام حسین قسم دادم. یعنی مامان من اینقدر بدم ... !اینقدر در خونه خدا بی ابرویم...!حال بدی دارم....!

این روزا که در شروع ماه شعبان پشت سر می گذارم برام خیلی سخت و جانکاه میگذره...یاد سال پیش اتیش به جونم میزنه هر جا که مراسمی بود جشن مولودی بود مثل یه گدا میرفتم   میرفتم وتمام هستی ام را   داود عزیزم را حیات دوباره اش را با تمام وجودم گدایی می کردم....حال بدی دارم  احساس بی ارزشی وپستی در خونه ی خدا و اهل بیت دارم باید مادر بود تا فهمید که من قلبم را نفسم را گدایی می کردم   حال که من دست خالی رها شدم   پرت شدم    بیرونم کردند    لایق حتی نیم نگاهی  کرمی مرا ندیدند  با چه حالی اینروزها رو می گذرونم   پرم از دلتنگی   دلتنگ دستهای مهربونشم  دلتنگ شیطونیهای شیرینشم   دلتنگ اون صورت جذاب و به لطافت جوانی نشسته  اون لبخندها اون لوس کردنها .......

خدایا.....خدایا....کی تموم میشه این روزهای غمبار ؟کی ساکت میشه این نفسهای سنگین و خفه؟کی دوباره می بینمش   ؟

خدا حاشا به کرمت!

دلم برای کسی تنگ است...

که امد ...

نماند...

ورفت...

وپایان داد به هر انچه داشتم...

خدا می داند چقدر سخت تلاش کرده ای ....سخت گریسته ای....وقلبت مملو از درد است.

خدا اشکهایت را شمرده است.

وقتی احساس می کنی که زندگیت ساکن است و زمان درگذر خدا انتظارت را می کشد.

وقتی هیچ اتفاقی نمی افتد وتو گیج و ناامیدی   خدا برایت جوابی دارد.

اگر ناگاه دیدی روشنی در مقابلت اشکار شدو اگر بارقه ی امیدی جرقه زد  خدا در گوشت نجوا کرده است.

وقتی اوضاع روبراه شد و تو چیزی برای شکر کردن داری خدا تو را بخشیده است.

وقتی اتفاقات شیرین و دلچسبی رخ داده و سراسر وجودت لبریز از شادی گشته  خدا به تو لبخند زده است.

به یاد داشته باش ...هرجا که هستی و با هر احساسی خدا می داند.....

گاهـــی اٍحساس میڪٌنَمــ رٌویٍ دَستــــٍـــ خٌـدا مــاندهٍ اَمــ

خَســتہٍ اَش ڪَردمـــــــ

خـٌــودَش هَــم نٍــمــیــدانـــــــد

کنار برکه ی دلم نشستم ونیامدی

دوباره در سکوت خود شکستم ونیامدی...

سوال کردم از خدا نشانه خانه ی تو را...

سکوت کرد و در سکوت شکستم ونیامدی...

امشب شب اول ماه رجبه.....یکسال از سکوت تو می گذره...یکساله که تو رفتی از خونه واز همچین شبی بود که پشت درهای ای سی یو صدای گریه ها مون بلند شد ولی مامان نمیدونم چرا صدای به این بلندی به گوش اسمونی خدا نرسید...

می خندم ...

ساده می گیرم...

ساده می گذرم...

بلند می خندم.نه اینکه شادم .نه اینکه دلخوشم واز هفت دولت ازاد.

مدتی طولانی شکستم.زمین خوردم.سختی دیدم.گریه ها کردم.....گریه ها کردم....وحالا.......

برای زنده ماندن خودم را به کوچه علی چپ زده ام!

روحم بزرگ نیست.دردم عمیق است....

می خندم که جای زخمها را کسی نبیند.......

خسته ام از تظاهر به ایستادگی

از پنهان کردن زخم هایم

زور که نیست !

دیگر نمیتوانم بی دلیل بخندم و

با لبخندی مسخره وانمود کنم همه چیز رو به راه است....!

............اصلأ دیگر نمیخواهم که بخندم

میخواهم لج کنم ، با خودم ، با تو ، با همه ی دنیا...!

چقدر بگویم فردا روز دیگریست و امروز بیاید و مثل هر روز

باشی....؟؟!

خسته ام .... از تو .... از خودم....از همه ی زندگی .....

میخواهم بکشم کنار ! از تو ... از خودم..... از همه ی

زندگی .....

خدایا هیچ وقت تنها مگذار دلی را که هیچ کس دردش را نمی فهمد.   

دلم تنگ است پرواز می خواهم تا کجایش را نمیدانم.........

از زمین بیزارم. 

اینجااسمان ابریست انجا را نمیدانم...

اینجاشده پاییز انجا را نمیدانم...

اینجا فقط رنگ است انجا را نمیدانم...

اینجا دلی تنگ است انجا را نمیدانم...