امروزشش ماهه که چشمهای قشنگت رو به روی دنیای ما بستی .

دراین بهار خیال امدنت را به اغوش خسته ام می کشم.

بهار امسال بی تو برایم از پاییزی که رفتی غم انگیزتر است.

گل به خزان نشسته ام...بارفتنت بدترین بهارعمرم را تجربه می کنم.

تلخی لحظه هایم را چه کنم؟                

                                                              ۲۷-۱-۱۳۹۲

این صدای پای تنهایی از کوچه پس کوچه های

شهر است که به گوش میرسد

و حکایت از طلوع غم میکند

من در زاویه پنهان خویش

نشسته ام و دستهایم

به جست و جوی

آسمان رفته اند

آسمان در غم من مینالد

زمین از شیون های من به لرزه در می آید

و پرندگان در غم من از نغمه سرایی باز می ایستند

پس از رفتنت آرزوهایم را دفن خواهم کرد دفتر خاطراتم

را به آب خواهم انداخت و قاب

عکس اتاقم را به پستوی زمان خواهم سپرد

نبودنت را باور خواهم کرد و اجازه ورود

هیچ نگاهی را به رویاهایم نخواهم داد

اما کاش قبل از رفتنت به گنجشک های شهر

بسپاری برق انتظار را در چشمانشان نگاه دارند

شاید رفتنت را برگشتی دوباره باشد...

مــانده ام گیـــج...

چــــه حــسی دارد؟؟ دیــدن زندگــی از زاویــه ات...

من و دلواپـــسی ثانـــیه ها ، تــو و درد نــفس عــاریــه ات

آه ای چشــــمه ی جوشـــنده ی مــن ،بــه تو مـــدیــون شــده آینــده ی مــن

دردِ تــو ریخــته در خنــده ی مــن ، دردِ‌ هر ســـاعت و ثـــانیــه ات

 دیدی که سخت نیست تنهابدون من

دیدی صبح می شود شبها بدون من

این نبض زندگی بی وقفه می زند!

فرقی نمی کند بامن بدون ...بدون من...

دیروز گرچه سخت...!امروز هم گذشت...

طوری نمی شود فردا بدون من...!

حافظا دیدی  که کنعان دلم بی ماه شد

عاقبت کوه امیدم کاه شد...

گفته بودی یوسف گمگشته باز اید و ولی...

یوسف من تا قیامت همنشین چاه شد...

مسافر خسته من بار سفر رو بسته بود 

تو خلوت آیینه‌ها به انتظار نشسته بود

می‌خواست که از اینجا بره اما نمی‌دونست کجا
دلش پر از گلایه بود ولی نمی‌دونست چرا

دفتر خاطراتشو ، رو طاقچه جا گذاشت و رفت
عکسای یادگاری‌شو ، برای ما گذاشت و رفت

دل که به جاده می‌سپرد کسی اونو صدا نکرد
نگاه عاشقونه‌ای برای اون دعا نکرد

حالا دیگه تو غربتش ستاره سر نمی‌زنه
تو لحظه‌های بی‌کسیش پرنده پر نمی‌زنه

با کوله بار خستگی ، تو جاده‌های خاطره
مسافر خسته من ، یه عمره که مسافره

شانه ات را دیر آوردی، سرم را باد برد

خشت خشت و آجر آجر، پیکرم را باد برد

آه ای گنجشک های مضطرب شرمنده ام !

لانه ی بر شاخه های لاغرم را باد برد

من بلوطی پیر بودم پای یک کوه بلند ...

نیمم آتش سوخت، نیم دیگرم را باد برد

با همین نیمه، همین معمولی ساده بساز

دیر کردی، نیمه ی عاشقترم را باد برد

بال کوبیدم قفس را وا کنم عمرم گذشت

وا نشد، بدتر از آن بال و پرم را باد برد ..

آن دوست که عهد دوستداری بشکست می رفت و منش گرفته دامن در دست می گفت که بعداز این به

خوابم بینی پنداشت که بعد از او مرا خوابی هست