گاهـــی اٍحساس میڪٌنَمــ رٌویٍ دَستــــٍـــ خٌـدا مــاندهٍ اَمــ

خَســتہٍ اَش ڪَردمـــــــ

خـٌــودَش هَــم نٍــمــیــدانـــــــد

کنار برکه ی دلم نشستم ونیامدی

دوباره در سکوت خود شکستم ونیامدی...

سوال کردم از خدا نشانه خانه ی تو را...

سکوت کرد و در سکوت شکستم ونیامدی...

امشب شب اول ماه رجبه.....یکسال از سکوت تو می گذره...یکساله که تو رفتی از خونه واز همچین شبی بود که پشت درهای ای سی یو صدای گریه ها مون بلند شد ولی مامان نمیدونم چرا صدای به این بلندی به گوش اسمونی خدا نرسید...

می خندم ...

ساده می گیرم...

ساده می گذرم...

بلند می خندم.نه اینکه شادم .نه اینکه دلخوشم واز هفت دولت ازاد.

مدتی طولانی شکستم.زمین خوردم.سختی دیدم.گریه ها کردم.....گریه ها کردم....وحالا.......

برای زنده ماندن خودم را به کوچه علی چپ زده ام!

روحم بزرگ نیست.دردم عمیق است....

می خندم که جای زخمها را کسی نبیند.......

خسته ام از تظاهر به ایستادگی

از پنهان کردن زخم هایم

زور که نیست !

دیگر نمیتوانم بی دلیل بخندم و

با لبخندی مسخره وانمود کنم همه چیز رو به راه است....!

............اصلأ دیگر نمیخواهم که بخندم

میخواهم لج کنم ، با خودم ، با تو ، با همه ی دنیا...!

چقدر بگویم فردا روز دیگریست و امروز بیاید و مثل هر روز

باشی....؟؟!

خسته ام .... از تو .... از خودم....از همه ی زندگی .....

میخواهم بکشم کنار ! از تو ... از خودم..... از همه ی

زندگی .....

خدایا هیچ وقت تنها مگذار دلی را که هیچ کس دردش را نمی فهمد.   

دلم تنگ است پرواز می خواهم تا کجایش را نمیدانم.........

از زمین بیزارم. 

اینجااسمان ابریست انجا را نمیدانم...

اینجاشده پاییز انجا را نمیدانم...

اینجا فقط رنگ است انجا را نمیدانم...

اینجا دلی تنگ است انجا را نمیدانم...